Συγκέντρωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης στην πλατεία Ελευθερίας
βάσει Γερμανικής διαταγής με σκοπό την καταγραφή τους!
«Εν ταις ημέραις εκείναις…»
Έφευγε ο πατέρας μου και δεν ξέραμε πότε θα γυρίσει. Γυρνούσε ξαφνικά. Φοβερή κατάσταση.
Κατάκοπος καταλερωμένος με σαπισμένες τις κάλτσες στα πόδια του.
Ένα βράδυ, αργά, γύρισε ιδιαίτερα φαρμακωμένος.
Είχε οδηγήσει ένα τρένο με Εβραίους μέχρι τη Νις.
«Μεγάλο κακό γίνεται με τους Εβραίους» έλεγε.
«Τους πηγαίνουν με εμπορικά βαγόνια κατάκλειστα, χωρίς τροφή και νερό.
Ακόμα και χωρίς αέρα.
Οι Γερμανοί σταματούν το τρένο μέσα στις ερημιές, για να γίνει το ξάφρισμα.
Μέσα από τα βαγόνια κλωτσάνε και φωνάζουν.
Δεν είναι μόνο για νερό και αέρα, αλλά και για να βγάλουν τους πεθαμένους.
Έβγαλαν από ένα βαγόνι ένα παιδάκι σαν το Λάκη μας», είπε και χάιδεψε τον αδελφό μου.
Απάνω σ’ αυτό τον έπιασαν τα κλάματα.
Τρανταχτά κλάματα με λυγμούς.
«Οι Γερμανοί δεν μπορούν να περπατήσουν από τα ρολόγια, τα βραχιόλια και τα περιδέραια, που μαζεύουν με το πιστόλι στο χέρι!
[πηγή: Γιώργος Ιωάννου, Η πρωτεύουσα των προσφύγων. Πεζογραφήματα, Κέδρος, Αθήνα 1987 (5η έκδ.)
