Καλό ταξίδι Κώστα…

Έφυγε από τη ζωή ο Κώστας Πολίτης, ο προπονητής της Εθνικής του ’87. Άφησε την τελευταία του πνοή τα ξημερώματα της Δευτέρας σε ηλικία 76 ετών. Τον τελευταίο καιρό αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα με τη υγεία του.

Advertisements

O Εθνάρχης Καραμανλής που το 1959 στο ΦΕΚ 238/5-11-1959 υπογράφει αποκαλώντας τα Σκόπια Μακεδονία, βούρκωνε το 1992…

O Εθνάρχης Καραμανλής που το 1959 στο ΦΕΚ 238/5-11-1959 υπογράφει αποκαλώντας τα Σκόπια Μακεδονία, το 1992 βούρκωνε… το ΦΕΚ κατεβασμένο από το Εθνικό Τυπογραφείο,  δεν το πίστευα!

………………………………………………………..

………………………………………………………..

Ολόκληρο το ΦΕΚ

1992

 

ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΕ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΔΕΙΚΤΕΣ ΤΟΥ ΟΗΕ

 

ΠΑΝΟΣ ΝΤΟΥΛΑΣ

Χτες 11/04/2018, η ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία (η Eurostat) έβγαλε κάποια αναθεωρημένα στοιχεία για κάποια βασικά μετρήσιμα μεγέθη της ευρωπαϊκής εκπαίδευσης. Συγκεκριμένα, μιλάμε για κάποιους από τους δείκτες του ΟΗΕ σε σχέση με αυτό που ο Οργανισμός ονομάζει «Βιώσιμη Ανάπτυξη» (βλέπε εδώ: https://www.un.org/sustainabledevelopment/education/).

Ο υπερσύνδεσμος της Eurostat είναι ο παρακάτω (http://ec.europa.eu/eurostat/web/products-eurostat-news/-/WDN-20180411-1?inheritRedirect=true&redirect=%2Feurostat%2F ), για όποιον ενδιαφέρεται να «παίξει» με τα Διαγράμματα και να συγκρίνει την Ελλάδα με οποιαδήποτε χώρα.

Στο παρακάτω σύντομο σημείωμα, θα παραθέσουμε κάποια Διαγράμματα που συγκρίνουν την Ελλάδα με τον Μέσο Όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα παρακάτω μεγέθη:

• Σχολική διαρροή
• Ποσοστό στην προσχολική εκπαίδευση (νήπια 4-6)
• Νέοι (15-29) που δεν έχουν απασχόληση ούτε είναι σε εκπαίδευση ή σε κατάρτιση
• Ποσοστό πληθυσμού (30-34 ετών) με πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης
• Ποσοστό νέων αποφοίτων (20-34) με απασχόληση
• Συμμετοχή ενηλίκων (25-64) στη μάθηση (διά βίου μάθηση)

Τα Διαγράμματα θα παρατεθούν χωρίς κάποιο σχόλιο και ο καθένας και η καθεμία μπορεί να βγάλει τα δικά του/της συμπεράσματα.

Σχολική διαρροή

Ποσοστό στην προσχολική εκπαίδευση (νήπια 4-6)

Νέοι (15-29) που ούτε έχουν απασχόληση ούτε είναι σε εκπαίδευση ή κατάρτιση

Ποσοστό πληθυσμού (30-34 ετών) με πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης

Ποσοστό νέων αποφοίτων (20-34) με απασχόληση

Συμμετοχή ενηλίκων (25-64) στη μάθηση (διά βίου μάθηση)

Πηγή: ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΛΕΣΧΗ

Κυρά της Ρω Δέσποινα Αχλαδιώτη (βίντεο)

Η Κυρά της Ρω (1890-1982) που το πραγματικό της όνομα ήταν Δέσποινα Αχλαδιώτη, υπήρξε μέλος της Αντίστασης κατά την περίοδο της κατοχής και επί 40 χρόνια (από το 1943 ως το θάνατό της) ύψωνε την ελληνική σημαία στην ακριτική νησίδα της Ρω κάθε πρωί και τη κατέβαζε με τη Δύση του ήλιου. Στη Ρω είχε εγκατασταθεί με τον άντρα της και την τυφλή μητέρα της από το 1924.

Βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών (1975), το Πολεμικό Ναυτικό, τη Βουλή των Ελλήνων, το Δήμο Ρόδου, την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και άλλους φορείς. Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας έστειλε ναυτικό άγημα και αντιπροσωπεία του ΓΕΝ στο Καστελόριζο όπου, στις 23 Νοεμβρίου 1975, της απένειμε το μετάλλιο για την πολεμική περίοδο 1941-1944 για τις «προσφερθείσες εθνικές υπηρεσίες της», όπως ανέφερε η απόφαση του Υπουργού Άμυνας.

Απεβίωσε σε ηλικία 92 ετών, σε νοσοκομείο της Ρόδου, στις 13 Μαΐου του 1982. Η κηδεία της έγινε δημοσία δαπάνη στο Καστελλόριζο, παρουσία του τότε υφυπουργού Άμυνας Αντώνη Δροσογιάννη, και η σορός της μεταφέρθηκε στην Ρω και ετάφη κάτω από τον ιστό όπου ύψωνε τη σημαία.

Ιστορία

Το 1927, εγκαταστάθηκαν στη Ρω μόνιμα ο Κώστας και η Δέσποινα Αχλαδιώτου για να ασχοληθούν με την κτηνοτροφία, εντελώς μόνοι τους μέχρι το 1940. Τη χρονιά εκείνη όμως αρρώστησε βαριά ο Κώστας Αχλαδιώτης. Η φωτιά που άναψε η γυναίκα του για να ειδοποιήσει με σινιάλα καπνού τους κατοίκους του Καστελλόριζου και τους παραπλέοντες ψαράδες δεν έγινε εγκαίρως αντιληπτή. Ο σύζυγός της άφησε την τελευταία του πνοή μέσα σε μια ψαρόβαρκα που τον είχε παραλάβει καθυστερημένα για να τον μεταφέρει στο γιατρό του Καστελόριζου.

Η κυρά της Ρω φρόντισε μόνη της για την ταφή του συντρόφου της. Έπειτα, γύρισε πάλι στη Ρω, αυτή τη φορά με τη γριά μητέρα της, όπου πέρασε τα χρόνια της κατοχής. Εκεί θα προσέφερε υπηρεσίες σε στρατιώτες του Ιερού Λόχου. Με «δυνατή φωνή και γοργή περπατησιά», όπως την περιγράφει ο βιογράφος της Κυριάκος Χονδρός, δεν εγκατέλειψε ποτέ το νησί, ακόμα κι όταν το Καστελόριζο, που βομβαρδίστηκε από τους Άγγλους στη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, το 1943, ερήμωσε σχεδόν από τους κατοίκους του, εκ των οποίων οι περισσότεροι εξαναγκάστηκαν να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς.

Ο τάφος της Κυράς της Ρω δίπλα στον ιστό με τη σημαία

Μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου, τα Δωδεκάνησα και μαζί μ’ αυτά και το Καστελόριζο και όλες οι παρακείμενες νησίδες και βραχονησίδες, σύμφωνα με τη Συνθήκη των Παρισίων της 10ης Φεβρουαρίου 1947, περιήλθαν στην Ελλάδα. Η μοίρα της Ρω ήταν λοιπόν αναπόσπαστα συνδεδεμένη μ’ αυτήν του Καστελόριζου.

Στις 13 Σεπτεμβρίου 1943, για πρώτη φορά Ελληνικό αντιτορπιλικό, το «Παύλος Κουντουριώτης», κατέπλευσε στο Καστελόριζο, όπου βομβαρδίστηκε μέχρι τις 19 Νοεμβρίου 1943 από Γερμανικά στούκας. Οι κάτοικοι αναγκάστηκαν πάλι να φύγουν με συμμαχικά πλοία είτε προς Κύπρο είτε προς τις μικρασιατικές ακτές. Ωστόσο, η Κυρά της Ρω παρέμεινε στο νησί να υψώνει κάθε πρωί την Ελληνική σημαία, προσφέροντας τη βοήθεια της σε Ιερολοχίτες που βρήκαν καταφύγιο εκεί. Με τη λήξη του πολέμου, ορισμένοι κάτοικοι επέστρεψαν στο Καστελόριζο κατά ομάδες.

Οι περιπέτειες για την Κυρά της Ρω δεν τελείωσαν με την απελευθέρωση. Τον Αύγουστο του 1975, ο Τούρκος δημοσιογράφος Ομάρ Κασάρ και δύο ακόμα άτομα, παρακολουθώντας τη Ρω και εκμεταλλευόμενοι την ολιγοήμερη απουσία της Δέσποινας Αχλαδιώτου για λόγους υγείας, αποβιβάστηκαν εκεί και τοποθέτησαν πάνω σ’ ένα κοντάρι 4 μέτρων τη σημαία τους. Η Κυρά της Ρω την κατέβασε αμέσως, όταν γύρισε. Στη 1 Σεπτεμβρίου 1975, κατάπλευσε στο Καστελόριζο το ανθυποβρυχιακό σκάφος «Γ. Πεζόπουλος» για συμπαράσταση στην κυρά της Ρω. Όμως δεύτερη τουρκική σημαία τοποθετήθηκε αυτή τη φορά στη νήσο Στρογγυλή απέναντι στα νότια του Καστελόριζου σήμερα το νησί φυλάσσεται από Έλληνες καταδρομείς.

–

Στην Κρήτη το πρώτο πάρκο κυκλικής οικονομίας

Στο πάρκο κυκλικής οικονομίας στο Ηράκλειο της Κρήτης θα διεξάγονται εκπαιδευτικές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες περιβαλλοντικού χαρακτήρα. Ο στόχος είναι αφενός η περιβαλλοντική διαχείριση των απορριμμάτων, αφετέρου η ενημέρωση του κοινού.

Νέο κεφάλαιο στη διαχείριση των απορριμμάτων και της ανακύκλωσης ανοίγει ο Δήμος Ηρακλείου Κρήτης μέσω της δημιουργίας ενός πρότυπου τόσο για τα ελληνικά όσο και για τα ευρωπαϊκά δεδομένα περιβαλλοντικού πάρκου κυκλικής οικονομίας.

Το προτεινόμενο πάρκο θα αρχίσει να κατασκευάζεται σε χώρο ιδιοκτησίας του Δήμου Ηρακλείου στη θέση «Μαύρος Σπήλιος» στη Νέα Αλικαρνασσό, έκτασης 270 στρεμμάτων, ΒΑ της βιομηχανικής περιοχής του Ηρακλείου.

Αφορά την αναβάθμιση του υφιστάμενου χώρου εντός του οποίου λειτουργούν ήδη δραστηριότητες χονδρεμπορίου, δηλαδή η νέα λαχαναγορά του Δήμου Ηρακλείου και άλλες υπηρεσίες, όπως το αμαξοστάσιο του δήμου, ο σταθμός μεταφόρτωσης απορριμμάτων (ΣΜΑ), το κέντρο διαλογής και ανάκτησης υλικών (ΚΔΑΥ), καθώς και η μονάδα προεπεξεργασίας απορριμμάτων (ΜΠΑ). Πρόκειται για το πρώτο πάρκο κυκλικής οικονομίας στη χώρα μας, στο πλαίσιο του οποίου θα διεξάγονται εκπαιδευτικές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες περιβαλλοντικού χαρακτήρα, ώστε να εξοικειωθεί το κοινό με τις αρχές της κυκλικής οικονομίας. Επίσης, αποτελεί ένα πρώτο βήμα για τη σταδιακή υλοποίηση δράσεων συμβατών με τη νέα πολιτική της Ε.Ε. για την κυκλική οικονομία.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο στόχος είναι αφενός η περιβαλλοντική διαχείριση των απορριμμάτων, αφετέρου η ενημέρωση του κοινού. Το πάρκο θα αποτελεί έδρα για ιδρύματα όπως το Πανεπιστήμιο Κρήτης, ώστε να κάνουν τα δικά τους «πειράματα» και να προτείνουν καινοτόμες λύσεις για την κυκλική οικονομία.

Το έργο προβλέπεται να έχει ολοκληρωθεί εντός της επόμενης πενταετίας (2018-2023), ενώ ο αριθμός των επισκεπτών εκτιμάται ότι θα ξεπεράσει τα 10.000 άτομα ετησίως. «Ηδη από το 2018 και κυρίως το 2019 θα έχει αρχίσει να εκτελείται ένα σημαντικό μέρος του έργου, το οποίο θα ολοκληρωθεί το 2023», αναφέρει στην «Κ» ο αντιδήμαρχος Ανακύκλωσης και Καθαριότητας του Δήμου Ηρακλείου και πρόεδρος του Ενιαίου Συνδέσμου Διαχείρισης Απορριμμάτων Κρήτης Χάρης Μαμουλάκης.

Τα υλικά τα οποία θα ανακτώνται, έπειτα από τον εκσυγχρονισμό και την κατασκευή των μονάδων, θα ξεπεράσουν τους 35.000 τόνους ετησίως, ενώ το νέο έργο θα δημιουργήσει περισσότερες από 250 νέες θέσεις εργασίας. Σύμφωνα με το σχέδιο του έργου, το κόστος για την κατασκευή του νέου πάρκου θα ανέλθει σταδιακά έως το 2020 στα 40 εκατ. ευρώ και οι παρεμβάσεις για την ενεργειακή του αυτονόμηση ανέρχονται, σύμφωνα με πρόσφατες εκτιμήσεις, στα 5 εκατ. ευρώ.

Αναλυτικά, εντός του πάρκου προτείνεται η κατασκευή του κεντρικού πράσινου σημείου, που αποτελεί έναν χώρο πλήρως εξοπλισμένο για να παραδίδουν οι πολίτες ανακυκλώσιμα αστικά απόβλητα ή χρησιμοποιημένα αντικείμενα. Αυτά τα υλικά θα προορίζονται για ανακύκλωση ή για επαναχρησιμοποίηση. Επιπλέον, προβλέπεται ο εκσυγχρονισμός της υφιστάμενης μονάδας ΚΔΑΥ, εκεί δηλαδή που θα οδηγείται το σύνολο των ανακυκλώσιμων υλικών, καθώς και ο εκσυγχρονισμός του ΣΜΑ. Επίσης, προβλέπεται, η δημιουργία χώρου για την επεξεργασία πράσινων αποβλήτων, καθώς και η μετατροπή της ΜΠΑ σε μονάδα επεξεργασίας αποβλήτων (ΜΕΑ), προσαρμοσμένη στις νέες οδηγίες της Ε.Ε., με στόχο τη μεγαλύτερη ανάκτηση ανακυκλώσιμων υλικών. Στο πάρκο θα λαμβάνουν χώρα δράσεις καινοτομίας και έρευνας, θα δημιουργηθεί πάρκο αναψυχής και θα διεξαχθούν προγράμματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης.

Σύμφωνα με δηλώσεις του κ. Μαμουλάκη, «στόχος μας είναι να μειώσουμε το περιβαλλοντικό μας αποτύπωμα. Και αυτό μπορούμε να το επιτύχουμε μόνο αν αναπτύξουμε τον τομέα της κυκλικής οικονομίας». Ο ίδιος προσθέτει ότι, «με το ολοκληρωμένο σχέδιο διαχείρισης απορριμμάτων του Δήμου Ηρακλείου που έχουμε εκπονήσει με τον δήμαρχο Βασίλη Λαμπρινό και τους συνεργάτες της δημοτικής αρχής, δημιουργούμε για την πόλη μας τις αναγκαίες συνθήκες».

Ανατύπωση από >>>

 

Για ποιο λόγο η μέρα έχει 24 ώρες, η ώρα 60 λεπτά και το λεπτό 60 δευτερόλεπτα;

Στις μέρες μας, μοιάζει απόλυτα φυσιολογικό η μέρα να έχει 24 ώρες, η ώρα 60 λεπτά και το λεπτό 60 δευτερόλεπτα. Ωστόσο, δεν ήταν πάντοτε έτσι.

Στον σημερινό κόσμο, το πιο ευρέως χρησιμοποιούμενο σύστημα αριθμών είναι το δεκαδικό (βάση το 10), ένα σύστημα που προέκυψε πιθανώς διότι ήταν πιο εύκολο για τους ανθρώπους να μετρούν χρησιμοποιώντας τα δάχτυλά τους. Ωστόσο, οι πολιτισμοί που χώρισαν αρχικά την ημέρα σε μικρότερα τμήματα, χρησιμοποιούσαν διαφορετικά συστήματα αριθμών, πιο συγκεκριμένα το δωδεκαδικό (βάση το 12) και το εξηκονταδικό (βάση το 60).

Χάρη σε τεκμηριωμένες αποδείξεις που πιστοποιούν ότι οι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν το ηλιακό ωρολόγιο, οι περισσότεροι ιστορικοί θεωρούν ότι είναι ο πρώτος πολιτισμός που διαίρεσε την ημέρα σε μικρότερα μέρη. Τα πρώτα ηλιακά ρολόγια ήταν απλές ράβδοι τοποθετημένες στο έδαφος που έδειχναν την ώρα από το μήκος και την κατεύθυνση της προκύπτουσας σκιάς.

Ήδη από το 1500 π.Χ., οι Αιγύπτιοι είχαν αναπτύξει ένα πιο προηγμένο ηλιακό ρολόι: μια μπάρα σχήματος Τ τοποθετημένη στο έδαφος με τέτοιο τρόπο ώστε να διαιρεί το διάστημα μεταξύ ανατολής και ηλιοβασιλέματος σε 12 μέρη.

Αυτή η διαίρεση αντικατόπτριζε τη χρήση του δωδεκαδικού συστήματος από την Αίγυπτο – η σημασία του αριθμού 12 συνήθως αποδίδεται είτε στο γεγονός ότι ισούται με τον αριθμό των σεληνιακών κύκλων σε ένα χρόνο είτε στον αριθμό των αρθρώσεων των δακτύλων σε κάθε χέρι (τρεις σε κάθε ένα από τα τέσσερα δάχτυλα, εξαιρουμένου του αντίχειρα), καθιστώντας δυνατή την καταμέτρηση με τον αντίχειρα.

Το ηλιακό ρολόι επόμενης γενιάς πιθανόν αποτελούσε την πρώτη αναπαράσταση αυτού που ονομάζουμε στις μέρες μας ώρα. Παρόλο που οι ώρες σε μια  ημέρα ήταν περίπου ίσες, η διάρκειά τους διέφερε, με τις θερινές ώρες να είναι πολύ μεγαλύτερες από τις χειμερινές ώρες.

Χωρίς τεχνητό φως, οι άνθρωποι αυτής της χρονικής περιόδου θεωρούσαν τις ηλιόλουστες και τις σκοτεινές ώρες ως δύο αντίθετες περιόδους και όχι  μέρος της ίδιας ημέρας.

Χωρίς τη βοήθεια ηλιακών ρολογιών, η διαίρεση του σκοτεινού διαστήματος μεταξύ ηλιοβασιλέματος και ανατολής ήταν μια περισσότερο πολύπλοκη διαδικασία σε σχέση με τη διαίρεση της ηλιόλουστης περιόδου. Κατά τη διάρκεια της εποχής που χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά τα ηλιακά ρολόγια, όμως, οι Αιγύπτιοι αστρονόμοι είχαν επίσης παρατηρήσει για πρώτη φορά ένα σύνολο 36 αστεριών που διαιρούσε τον ουράνιο θόλο σε ίσα μέρη.

Το πέρασμα της νύχτας είχε συσχετιστεί με την εμφάνιση 18 από αυτά τα αστέρια, τα τρία εκ των οποίων ανατέθηκαν σε κάθε μία από τις δύο περιόδους λυκόφωτος όταν τα αστέρια ήταν δύσκολο εντοπιστούν. Η περίοδος του πλήρους σκοταδιού σηματοδοτούνταν από τα υπόλοιπα 12 αστέρια, οδηγώντας και πάλι σε περίοδο νύχτας χωρισμένη σε 12 τμήματα (άλλη μία αναφορά στο δωδεκαδικό σύστημα).

Κατά τη διάρκεια του Νέου Βασιλείου (1550 – 1070 π.Χ.), αυτό το σύστημα μέτρησης απλουστεύθηκε για να χρησιμοποιήσει ένα σύνολο 24 αστεριών, 12 από τα οποία σηματοδοτούσαν το πέρασμα της νύχτας.

Η κλεψύδρα ή το ρολόι του νερού χρησιμοποιήθηκε επίσης για την καταγραφή του χρόνου κατά τη διάρκεια της νύχτας και ήταν ίσως η πιο ακριβής συσκευή χρονομέτρησης του αρχαίου κόσμου. Το ρολόι – ένα δείγμα του οποίου βρέθηκε στο Ναό του Άμμωνα στο Καρνάκ, χρονολογείται από το 1400 π.Χ. – ήταν ένα αγγείο με κεκλιμένες εσωτερικές επιφάνειες που επέτρεπαν τη μείωση της πίεσης του νερού, με κλίμακες που σημάδεψαν τη διαίρεση της νύχτας σε 12 μέρη κατά τους διάφορους μήνες.

Μόλις οι ώρες φωτός και σκότους χωρίστηκαν σε 12 μέρη, η έννοια της 24ωρης ημέρας ήταν σε ισχύ. Η έννοια των ωρών σταθερού μήκους, ωστόσο, προήλθε από την Ελληνιστική περίοδο, όταν οι Έλληνες αστρονόμοι άρχισαν να χρησιμοποιούν ένα τέτοιο σύστημα για τους θεωρητικούς τους υπολογισμούς.

Ο Ίππαρχος, του οποίου η εργασία έλαβε χώρα κατά κύριο λόγο μεταξύ 147 και 127 π.Χ., πρότεινε τη διαίρεση της ημέρας σε 24 ισονύκτιες ώρες, με βάση τις 12 ώρες του φωτός και τις 12 ώρες του σκότους που παρατηρήθηκαν κατά τις ημέρες των ισημεριών. Παρά την πρότασή του, οι λαϊκοί συνέχισαν να χρησιμοποιούν εποχιακά ποικίλες ώρες για πολλούς αιώνες. (Οι ώρες σταθερού μήκους έγιναν αποδεκτές μόνο μετά την πρώτη εμφάνιση των μηχανικών ρολογιών στην Ευρώπη κατά τον 14ο αιώνα.)

Ο Ίππαρχος και άλλοι Έλληνες αστρονόμοι χρησιμοποίησαν αστρονομικές τεχνικές που είχαν προηγουμένως αναπτυχθεί από τους Βαβυλώνιους, που κατοικούσαν στη Μεσοποταμία. Οι Βαβυλώνιοι πραγματοποίησαν αστρονομικούς υπολογισμούς στο εξηκονταδικό σύστημα (βάση το 60) που κληρονόμησαν από τους Σουμέριους, οι οποίοι το ανέπτυξαν γύρω στο 2000 π.Χ.

Αν και δεν είναι γνωστό γιατί επιλέχθηκε το 60, είναι ιδιαίτερα βολικό για την έκφραση των κλασμάτων, αφού το 60 είναι ο μικρότερος αριθμός που διαιρείται μεταξύ των πρώτων έξι αριθμών καταμέτρησης καθώς και των 10, 12, 15, 20 και 30.

Αν και δεν χρησιμοποιείται πλέον για γενικούς υπολογισμούς, το εξηκονταδικό σύστημα εξακολουθεί να χρησιμοποιείται για τη μέτρηση γωνιών, γεωγραφικών συντεταγμένων και χρόνου.

Ο Έλληνας αστρονόμος Ερατοσθένης (που έζησε περίπου το 276 έως το 194 π.Χ.) χρησιμοποίησε το εξηκονταδικό σύστημα για να διαιρέσει έναν κύκλο σε 60 μέρη ώστε να δημιουργήσει ένα αρχικό γεωγραφικό σύστημα, σχεδιάζοντας οριζόντιες γραμμές να διαπερνούν τα μέχρι τότε γνωστά μέρη της Γης. Έναν αιώνα αργότερα, ο Ίππαρχος ομαλοποίησε τις γραμμές του γεωγραφικού πλάτους, καθιστώντας τις παράλληλες και σύμφωνες με τη γεωμετρία της Γης. Σχεδίασε επίσης ένα σύστημα γραμμών γεωγραφικού μήκους που περιείχε 360 μοίρες και το οποίο διέτρεχε από το βορρά μέχρι το νότο, από πόλο σε πόλο.

Στην πραγματεία του Almagest (περίπου το 150 π.Χ.), ο Κλαύδιος Πτολεμαίος εξέλιξε το έργο του Ιππάρχου διαιρώντας καθεμία από τις 360 μοίρες γεωγραφικού πλάτους και γεωγραφικού μήκους σε μικρότερα τμήματα. Κάθε μοίρα χωρίστηκε σε 60 μέρη, καθένα από τα οποία υποδιαιρέθηκε και πάλι σε 60 μικρότερα τμήματα. Το πρώτο τμήμα, partes minutae primae, ή το πρώτο λεπτό, έγινε γνωστό απλά ως το “λεπτό”. Η δεύτερη κατάτμηση, partes minutae secundae, ή “δεύτερο λεπτό”, έγινε γνωστό ως δευτερόλεπτο (δεύτερο).

Ωστόσο, τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα δεν χρησιμοποιήθηκαν για την παρακολούθηση του χρόνου στην καθημερινότητα, παρά μόνο πολλούς αιώνες αργότερα. Οι οθόνες των ρολογιών χώριζαν την ώρα σε μισά, τρίτα, τέταρτα και μερικές φορές ακόμη και 12 μέρη, αλλά ποτέ σε 60. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν κοινώς κατανοητό ότι μία ώρα έχει διάρκεια 60 λεπτά. Δεν ήταν πρακτικό για το ευρύ κοινό να υπολογίσει τα λεπτά μέχρι τα τέλη του 16ου αιώνα, όπου εμφανίστηκαν τα πρώτα μηχανικά ρολόγια που έδειχναν λεπτά.

Χάρη στους αρχαίους πολιτισμούς που καθόρισαν και διατήρησαν τις διαιρέσεις του χρόνου, η σύγχρονη κοινωνία συλλαμβάνει ακόμα μια μέρα 24 ωρών, μια ώρα 60 λεπτών και ένα λεπτό 60 δευτερολέπτων. Ωστόσο, η πρόοδος στην επιστήμη της χρονικής διατήρησης έχει αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο ορίζονται αυτές οι μονάδες. Τα δευτερόλεπτα προέκυψαν κάποτε διαιρώντας τα αστρονομικά γεγονότα σε μικρότερα μέρη, με το Διεθνές Σύστημα Μονάδων (SI) να ορίζει τη δεύτερη ως κλάσμα της μέσης ηλιακής ημέρας και αργότερα να την συνδέει με το τροπικό έτος. Αυτό άλλαξε το 1967, όταν το δεύτερο επαναπροσδιορίστηκε ως η διάρκεια των 9.192.631.770 ενεργειακών μεταβάσεων του ατόμου καισίου. Αυτός ο επαναχαρακτηρισμός προκάλεσε την εποχή της ατομικής χρονομέτρησης και της Συντονισμένης Παγκόσμιας Ώρας (UTC).

Είναι ενδιαφέρον ότι, για να διατηρήσουμε τον ατομικό χρόνο σε συμφωνία με τον αστρονομικό χρόνο, πρέπει να προστεθούν περιστασιακά δευτερόλεπτα στη UTC. Επομένως, όλα τα λεπτά δεν περιέχουν 60 δευτερόλεπτα. Μερικά ‘σπάνια’ λεπτά, περίπου οκτώ ανά δεκαετία, περιέχουν στην πραγματικότητα 61.

Πηγές

• scientificamerican.com
• el.wikipedia.org

Εικόνα: commons.wikimedia.org

Ανατύπωση από >>>

 

ΠΕΘΑΙΝΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ

Η εκτέλεση, στις 5 Μαρτίου 1951, εδώ στη Θεσσαλονίκη, πίσω από το Γεντί Κουλέ, του Νίκου Νικηφορίδη, είχε συνταράξει την παγκόσμιο κοινή γνώμη

του Σπύρου Κουζινόπουλου*

Στις 5 Μαρτίου 1951, πριν από 67 ακριβώς χρόνια, είχε διαπραχθεί στη Θεσσαλονίκη, ένα αποτρόπαιο πολιτικό και δικαστικό έγκλημα, με την εκτέλεση στο χώρο των φυλακών του Γεντί-Κουλέ ενός 23χρονου παλικαριού, του Νίκου Νικηφορίδη, με μόνη την κατηγορία ότι συγκέντρωνε υπογραφές υπέρ της ειρήνης και κατά του πυρηνικού εξοπλισμού των δύο υπερδυνάμεων. Το μοναδικό ενοχοποιητικό στοιχείο; Ένα κοινό ραδιόφωνο αμερικανικής κατασκευής, που παρουσιάσθηκε από τις διωκτικές αρχές ως… «ασύρματος»!

Ένα πολιτικό και δικαστικό έγκλημα στη Θεσσαλονίκη πριν 67 χρόνια!

Σ΄εκείνη την πρωτοφανή στα χρονικά υπόθεση Νικηφορίδη, είχαν εμπλακεί πολλά πρόσωπα που αργότερα «διέπρεψαν» με τη κατοπινή τους δράση: Από τον τότε λοχαγό της ΕΣΑ και κατοπινό «αόρατο δικτάκτορα» Δημήτριο Ιωαννίδη που είχε βασανίσει προσωπικά τον Νικηφορίδη στη Μακρόνησο για να «ανανήψει», μέχρι τον συνταγματάρχη της χωροφυλακής Βαρδουλάκη, που έγινε γνωστός αργότερα με την εμπλοκή του στην υπόθεση δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη, αλλά και την τότε βασίλισσα Φρειδερίκη. Η οποία ενώ έδινε υποσχέσεις στη μάννα του παλικαριού ότι δεν θα εκτελεστεί ο γιός της, σε  ρεσιτάλ κυνισμού περίμενε να γίνει η εκτέλεση του Νικηφορίδη και δύο μήνες μετά να υπογράψει την απονομή χάριτος!

Η συνδιάσκεψη της Στοκχόλμης

Φρειδερίκος Ζολιό – Κιουρί

Ας δούμε όμως πως εξελίχθηκε η ιστορία: Στις 15 Μαρτίου 1950, κι ενώ ο ψυχρός πόλεμος βρισκόταν στην πιο επικίνδυνη για την ανθρωπότητα κορύφωσή του, πραγματοποιήθηκε στη Σουηδική πρωτεύουσα μία διεθνής συνδιάσκεψη για την ειρήνη, με τη συμμετοχή 700 συνέδρων από 30 χώρες, που έμεινε στην ιστορία ως η «Συνδιάσκεψη της Στοκχόλμης». Η συνδιάσκεψη εκείνη, έγινε σε υλοποίηση των αποφάσεων που είχε λάβει ένα χρόνο πριν, το παγκόσμιο συνέδριο για την ειρήνη, που είχε διεξαχθεί στο Παρίσι, με πρόεδρο τον φημισμένο νομπελίστα πυρηνικό φυσικό Φρειδερίκο Ζολιό-Κιουρί, ενώ μεταξύ των συνέδρων, διακρίνονταν σημαντικές προσωπικότητες των γραμμάτων όπως ο Πάμπλο Νερούντα, ο Πωλ Ελυάρ, ο Χόρχε Αμάντο, ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Λανζεβέν, ο Μωμπλάν, ο ζωγράφος και συγγραφέας Ρόκγουελ Κηντ, ο πρώην γενικός εισαγγελέας των ΗΠΑ Τζων Ροτζ κ.α. Στην ελληνική αντιπροσωπεία, μετείχαν εκτός των άλλων η συγγραφέας Έλλη Αλεξίου, ο γιατρός Πέτρος Κόκκαλης κ.α.

Στο τέλος της συνδιάσκεψης, εκδόθηκε η «Έκκληση της Στοκχόλμης», που ζητούσε την πλήρη απαγόρευση των πυρηνικών όπλων και τον αφοπλισμό των δύο υπερδυνάμεων, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, καλούσε δε τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να βάλουν την υπογραφή τους κάτω από το κείμενο της Έκκλησης, για να διατηρηθεί το αγαθό της ειρήνης.

Κώστας Βάρναλης

200 εκατομμύρια υπογραφές από όλο τον κόσμο

Στον ένα χρόνο περίπου που διήρκεσε η συγκέντρωση των υπογραφών, υπέγραψαν την έκκληση πάνω από 200 εκατομμύρια άνθρωποι σε ανατολή και δύση.

Στην Ελλάδα, όπου ήταν ακόμη ανοιχτές οι πληγές του εμφυλίου πολέμου, δημιουργήθηκε μετά τη συνδιάσκεψη της Στοκχόλμης μία προσωρινή τιμητική επιτροπή πρωτοβουλίας για την Ειρήνη, στην οποία πρόεδρος ήταν ο μεγάλος μας ποιητής Κώστας Βάρναλης

Το πρώτο ειρηνιστικό περιοδικό στη χώρα

Μετείχαν επίσης στην ίδια επιτροπή ο φωτισμένος μητροπολίτης Κοζάνης Ιωακείμ και μερικοί διανοούμενοι για να αρχίσει και σε πανελλαδικό επίπεδο η συγκέντρωση των υπογραφών για την παγκόσμια ειρήνη. Όμως η επιτροπή αυτή, λόγω των δυσκολιών της εποχής και κυρίως των προσκομμάτων της αστυνομίας δεν θα περπατήσει κι έτσι τη σκυτάλη του αγώνα για την ειρήνη, θα την παραλάβει η «Ενιαία Δημοκρατική Νεολαία Ελλάδας» (ΕΔΝΕ).

Στο συμβούλιο της ΕΔΝΕ, μετείχαν μερικοί αριστεροί νέοι που έγιναν γνωστοί αργότερα για τη δράση τους, όπως ο Βασίλης Εφραιμίδης, ο Παναγιώτης Κατερίνης, ο Αντώνης Μπριλάκης, ο Πότης Παρασκευόπουλος, ο Χρήστος Τεγόπουλος, ο Γιάννης Φιλίνης, ο Γιάννης Χαρατσίδης κ.α.. Οι δύο τελευταίοι, ήταν ταυτόχρονα διευθυντής και αρχισυντάκτης του εβδομαδιαίου περιοδικού «Φρουροί της Ειρήνης», του πρώτου ειρηνιστικού περιοδικού στη χώρα μας.

Ένα από τα πρώτα μέλη της ΕΔΝΕ, ήταν ο Νίκος Νικηφορίδης, που μόλις είχε αφεθεί ελεύθερος από το κολαστήριο της Μακρονήσου, όπου ήταν εξόριστος.

Πολιτικοί εξόριστοι κουβαλώντας πέτρες στο κολαστήριο της Μακρονήσου

Ο υπολοχαγός της ΕΣΑ Δημ. Ιωαννίδης

Ο Νικηφορίδης, σε ηλικία 15 χρόνων, μαθητής ακόμη στο 7^ο γυμνάσιο του Παγκρατίου είχε οργανωθεί στην ΕΠΟΝ και για την αντιστασιακή του δράση στην περίοδο της κατοχής, το μεταπελευθερωτικό καθεστώς ως «ανταμοιβή», τον εξόρισε αρχικά στην Ικαρία και τον Απρίλιο του 1948, στην «κολυμβήθρα» της Μακρονήσου.

Ο Νικηφορίδης (δεξιά) στην εξορία

Εκεί, στο Α΄τάγμα σκαπανέων (ΑΕΤΟ-ΕΣΑ), θα γνωρίσει όλο το κλέος και τα βασανιστήρια του «νέου Παρθενώνα», ενώ προσωπικός του βασανιστής ήταν ένας άγνωστος τότε υπολοχαγός της ΕΣΑ, ο οποίος αργότερα θα γίνει γνωστός στο πανελλήνιο σαν ένας σύγχρονος εφιάλτης: ο μετέπειτα «αόρατος» δικτάτορας, Δημήτριος Ιωαννίδης.

Στη χαράδρα της Μακρονήσου, τη «χαράδρα των τρελλών» όπως είχε ονομαστεί, βασανίζεται άγρια επί ημέρες και σε άθλια κατάσταση από τα φοβερά χτυπήματα,  μεταφέρεται στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο, καθώς οι βασανιστές του φοβούνται ότι θα τους μείνει στα χέρια.

Από τα χτυπήματα στο κεφάλι, χάνει προσωρινά για αρκετό διάστημα το φως του, αλλά είναι ταυτόχρονα και κουτσός, καθώς οι ροπαλιές που δέχεται, παραλύουν το ένα του πόδι, ενώ παράλληλα τον πιάνουν και επιληπτικές κρίσεις. Για να επουλωθούν τα τραύματα στο κεφάλι και να σταματήσουν οι επιληπτικές κρίσεις, θα χρειαστεί να νοσηλευθεί για λίγο διάστημα στο ψυχιατρικό νοσοκομείο του Δαφνιού και θα επιστρέψει στο σπίτι του σωματικά και ψυχικά σακατεμένος.

Στη Θεσσαλονίκη για τις υπογραφές ειρήνης

Ο Νικηφορίδης μόλις συνέρχεται για λίγο, οργανώνεται στην ΕΔΝΕ και παίρνοντας παραμάσχαλα τη «Διακήρυξη της Στοκχόλμης», ανεβαίνει  στις 5 Νοεμβρίου στη Θεσσαλονίκη, για να συνεχιστεί κι εδώ η συγκέντρωση των υπογραφών για την ειρήνη. Στη Θεσσαλονίκη, έρχεται σε επαφή με μία ομάδα αριστερών μαθητών, που εξέδιδαν την μαθητική εφημερίδα «Φοίβος». Μεταξύ αυτών, ήταν οι: Λεωνίδας Δούκας, Γιάννης Δαμιανίδης, Θανάσης Κάκκαρης, Νίκος Μαραγκός και Κώστας Δαμασκηνίδης.

Η δίκη στο Έκτακτο Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης

Οι ένθερμοι φίλοι της ειρήνης, με πρώτους τον Νικηφορίδη και τους μαθητές, αρχίζουν να συγκεντρώνουν υπογραφές κάτω από τη διακήρυξη. Γρήγορα όμως η Εθνική Ασφάλεια Θεσσαλονίκης μαθαίνει από τους πληροφοριοδότες της για τη συγκέντρωση των υπογραφών και θεωρούν την ενέργεια ως… «δάχτυλο της Μόσχας»! Ενημερώνεται αμέσως ο αστυνομικός διευθυντής Θεσσαλονίκης Βαρδουλάκης (ο γνωστός αργότερα από την υπόθεση Λαμπράκη), αυτός με τη σειρά του κατατοπίζει τον υπουργό Δημόσιας Τάξης Αύγουστο Θεολογίτη, που ενημερώνει για την υπόθεση τον τότε πρωθυπουργό Σοφοκλή Βενιζέλο. Από όλη την κλίμακα της ιεραρχίας, δίνεται τότε ξερά η εντολή «συλλάβετε». Έτσι αρχίζει ο γολγοθάς των νεαρών αγωνιστών της ειρήνης.

Για την υπόθεση των νεαρών μαθητών και τους κινδύνους που διέτρεχε το κράτος από την «ανατρεπτική» συλλογή των υπογραφών για την ειρήνη, πέντε ημέρες μετά τη σύλληψή τους ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη ο πρωθυπουργός Σοφοκλής Βενιζέλος, που πραγματοποιεί μεγάλη σύσκεψη στο ξενοδοχείο «Ριτς» με θέμα «ζητήματα ασφαλείας της Βορείου Ελλάδος», όπως έγραφαν οι εφημερίδες της εποχής. Και ένα 24ωρο αργότερα, μεταβαίνει στη Θεσσαλονίκη το βασιλικό ζεύγος των Γλύξμπουργκ, με τον βασιλιά Παύλο να ζητά κι αυτός ενημέρωση «δια την επικρατούσαν από απόψεως δημοσίας τάξεως και ασφαλείας κατάστασιν εις την βόρειον Ελλάδα».

Βαφτίζεται «ασύρματος» ένα κοινό ραδιόφωνο

Μιχάλης Βουτυράς

Οι συλλήψεις, θα ανακοινωθούν 18 ολόκληρες ημέρες μετά την πραγματοποίησή τους, στις 17 Ιανουαρίου 1951. Και εκτός του Νικηφορίδη και των πέντε μαθητών, συλλαμβάνονται άλλα εννέα άτομα με την κατηγορία ότι απλώς υπέγραψαν την Έκκληση της Στοκχόλμης. Όλοι, βασανίζονται απάνθρωπα στα μπουντρούμια της Ασφάλειας για να ομολογήσουν ότι ενεργούσαν βάση ενός διεθνούς κομμουνιστικού σχεδίου που τάχα «προέβλεπε με το πρόσχημα της φιλειρηνικής δραστηριότητος την ανασύστασιν των ομάδων της ΟΠΛΑ δια σαμποτάζ και πολιτικάς δολοφονίας». Εξ αιτίας των βασανιστηρίων στην ασφάλεια, θα υποκύψει στα βαρύτατα τραύματά του ο νέος  Μιχάλης Βουτυράς, που οι δήμιοι τον χτυπούσαν ανελέητα σε ολόκληρο το κορμί, αν και γνώριζαν ότι ήταν παράλυτος από πολιομυελίτιδα.

Το κατηγορητήριο, καταρρέει πλήρως στη δίκη των αγωνιστών της ειρήνης, που θα γίνει στο έκτακτο στρατοδικείο Θεσσαλονίκης, το Φεβρουάριο του 1951, μετά την αποτυχία των κατηγόρων να εμφανίσουν ως… «ασύρματο» ένα κοινό ραδιόφωνο αμερικανικής κατασκευής που κατείχαν οι ειρηνιστές νέοι. Με συνέπεια ο ένας από τους συνηγόρους υπεράσπισης, ο μετέπειτα υπουργός της ΕΡΕ, Τάκος Μακρής να διαμαρτύρεται διαρκώς στους στρατοδίκες ότι «δίχως στοιχεία θέλετε να τους πάτε στο εκτελεστικό απόσπασμα», ενώ ένας άλλος συνήγορος των δικαζόμενων, ο μετέπειτα βουλευτής της ΕΔΑ, Γιώργος Πανάγος χαρακτηρίζει αστεία την κατηγορία ότι με τη συγκέντρωση των υπογραφών για την ειρήνη, επιδιώκονταν «η απόσπασις μέρους εκ του όλου της επικρατείας»!

«Εις θάνατον»…

Τελικά, εκείνο το δικαστήριο σκοπιμότητας, εκδίδει στις 24 Φεβρουαρίου 1951 την απόφασή του, επιβάλλοντας την ποινή του θανάτου στον Νίκο Νικηφορίδη, ισόβια δεσμά στους συγκατηγορουμένους του Δούκα και Δαμιανίδη και ποινές κάθειρξης από 16 έως 4 χρόνια σε άλλους 10 νεαρούς φίλους της ειρήνης.

Εκείνη η καταδίκη από το δικαστήριο σκοπιμότητας, ξεσηκώνει αμέσως ένα διεθνές κύμα κατακραυγής, ενώ ανάμεσα στα δεκάδες τηλεγραφήματα διαμαρτυρίας που στέλνονται στην τότε ελληνική κυβέρνηση, ξεχωρίζουν αυτά του Άλμπερτ Αϊνστάιν, του λόρδου Μπέρτραντ Ράσσελ, των τιμημένων με Νόμπελ φυσικής Ζολιό Κιουρί και μαντάμ Κιουρί, της ιδιαιτέρας της βασίλισσας της Αγγλίας κ.α.

Παρά την υπόσχεση της Φρειδερίκης στη μητέρα του Νικηφορίδη, ότι θα φροντίσει για την απονομή χάριτος στον γιό της, ο νεολαίος αγωνιστής της ειρήνης θα εκτελεστεί στις 5,30 το πρωί της 5^ης Μαρτίου 1951 στον συνήθη τόπο εκτελέσεων, πίσω από το Γεντί Κουλέ. Τα τελευταία του λόγια, σύμφωνα με τον εφημέριο παπα-Βασίλη Καϊμάκη που κοινώνησε τον μελλοθάνατο, ήταν «Πεθαίνω για την ειρήνη».

*Τα στοιχεία προέρχονται από το βιβλίο του δημοσιογράφου και συγγραφέα Σπύρου Κουζινόπουλου «Η εκτέλεση της ειρήνης-Υπόθεση Νικηφορίδη», που είχε κυκλοφορήσει το 1988 από τις εκδόσεις Καστανιώτη, εξαντλήθηκε και γίνεται προσπάθεια να επανακυκλοφορήσει.

Ανατύπωση από >>>

 

Αυτή είναι η Κίναρος. Του ενός κατοίκου. Ετών 73. Της κόψαμε το επίδομα. Να παρουσιάσει τίτλους ιδιοκτησίας, λέει, για να το ξαναπάρει. Άντε γεια!

–

Η κυρά Ρηνιώ φυλά Θερμοπύλες στην Κίναρο αλλά το κράτος της έκοψε το επίδομα στερώντας της 4.000 ευρώ

Ποια είναι η μόνη κάτοικος της Κινάρου που εντόπισε τα συντρίμμια του Agusta Bell

Το πρώτο διθέσιο αεροπλάνο ελληνικής κατασκευής φτιάχτηκε στη Φλώρινα

Ξεκίνησαν οι δοκιμαστικές πτήσεις για το πρώτο διθέσιο αεροπλάνο, το «Atairon», ελληνικής κατασκευής. Το αεροπλάνο φτιάχτηκε στη Φλώρινα.

Ύστερα από την κατασκευή δύο μονοθέσιων στην κατηγορία των υπερελαφρών αεροσκαφών και την επιτυχία του δεύτερου, του Άρχοντα (Archon) που εντυπωσίασε, βραβεύτηκε και νηολογήθηκε στην Ιταλία, το τρίτο αεροπλάνο, αυτή τη φορά διθέσιο, κατασκευάστηκε και αυτό στη Φλώρινα. Για το Atairon VIP μίλησε ο Έλληνας δημιουργός του, στον ραδιοφωνικό σταθμό του Αθηναϊκού-Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων, «Πρακτορείο 104,9 FM». Ο Γιώργος Ηλιόπουλος, αν και δεν είναι αεροναυπηγός, ούτε μηχανικός αλλά πρώην αστυνομικός, κατάφερε με μεράκι, επιμονή και φαντασία να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Το νέο καμάρι του κάνει αυτή την εποχή δοκιμαστικές πτήσεις.

«Προσπάθησα να σχεδιάσω ένα αεροσκάφος χωρίς τα μειονεκτήματα άλλων μοντέλων αυτής της κατηγορίας που έχουν καθιερωθεί στην αγορά. Μελέτησα όλα τα μειονεκτήματα τα οποία τα ζούσα ως χειριστής και εκπαιδευτής, και θέλησα να του δώσω καλύτερες προδιαγραφές, να είναι πιο ευρύχωρο πιο αποδοτικό, οικονομικό και όμορφο» εξήγησε ο κ. Ηλιόπουλος. Έτσι σε 16 μήνες κατασκευάστηκε το «Atairon» -όπως είναι το όνομά του- και τον Δεκέμβριο του 2017 άρχισε τις δοκιμαστικές πτήσεις. «Την άνοιξη μπορούν να ξεκινήσουν κανονικές πτήσεις και λογικά να βγει στο εμπόριο» όπως είπε ο δημιουργός του για να συμπληρώσει: «Το όνομά του, «Atairon», έχει τη σημασία του σημαίνει ότι δεν έχει ταίρι».

Ο Γιώργος Ηλιόπουλος χειριστής, εκπαιδευτής πιλότων και πρόεδρος της αερολέσχης Φλώρινας, άρχισε από το 1981 να συλλέγει, να ταξινομεί στοιχεία και πληροφορίες, να κάνει οργανωμένη δουλειά για να φτάσει στο σημείο να κατασκευάζει μόνος του ελαφρά αεροσκάφη. Το 1994 ολοκληρώθηκε η κατασκευή του «Λυγκηστίς», με όνομα αφιερωμένο στην περιοχή που ζει ο δημιουργός του. Το δεύτερο, ο Archon, παραπέμπει σε εξελιγμένο μαχητικό, ακόμα και αν πρόκειται για ένα μικρού μεγέθους μονοθέσιο ελικοφόρο αεροπλάνο.

«Με τον «Άρχοντα», που ακολούθησα όλες τις νομικές κατασκευαστικές απαιτήσεις και τους κανονισμούς, ανακάλυψα κάτι εντελώς τυχαία, έναν τρόπο να πετάξεις καλύτερα με αυτό το σχήμα, μία χοάνη που του προσέδωσε δυναμική. Βγήκε πρώτο στην κατηγορία του και από εκεί πήρε το όνομα του, «άρχοντας», αρχηγός, ηγέτης αυτής της κατηγορίας» σημείωσε ο Γιώργος Ηλιόπουλος. « Η χώρα μας δεν έχει βιομηχανική, βιοτεχνική και εξαγωγική οπτική, το βλέπει περίεργα το θέμα, χρειάστηκε να βγάλω άδεια νηολόγησης από την Ιταλία και όχι από τη χώρα μου» είπε χαρακτηριστικά ο κατασκευαστής υπερελαφρών αεροσκαφών από τη Φλώρινα.

Πηγή και φωτό: ΑΠΕ – ΜΠΕ

Ανατύπωση από >>>

 

Απάντηση του Μίκη Θεοδωράκη στην επιστολή του Σκοπιανού καλλιτέχνη Μπλαγκόζα Νακόσκι

Διαβάστε την επιστολή του Μπλαγκόζα Νακόσκι στο κάτω μέρος της ανάρτησης

Κύριε Νακόσκι,

Υποθέτω ότι είσθε πολύ νέος και επομένως δεν γνωρίζετε ορισμένα γεγονότα που συνέβησαν πριν από πάρα πολλά χρόνια και που εξηγούν τη σημερινή στάση μου στο θέμα των σχέσεων ανάμεσα στους δύο λαούς μας.

Πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν το νεαρό και αδύνατο τότε ΚΚΕ θέλησε να γίνει μέλος της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Μόσχα), το Βουλγαρικό και το Γιουγκοσλαυικό Κομμουνιστικό Κόμμα έθεσαν ως προϋπόθεση για την ένταξή του να δηλώσει ότι συμφωνεί να σχηματισθεί ανεξάρτητο κομμουνιστικό κράτος με το όνομα «Μακεδονία» που να συμπεριλαμβάνει όλη την Βόρειο Ελλάδα.

Όπως ήταν φυσικό, ξεσηκώθηκε θύελλα στην Ελλάδα, που ανάγκασε το ΚΚΕ να αναθεωρήσει αυτή τη θέση. Του έμεινε όμως ένα μεγάλο στίγμα, που νομίζω ότι έσβησε όταν το ΚΚΕ μπήκε στα 1941 επί κεφαλής της Αντίστασης κατά των Γερμανών.

Στο τέλος του πολέμου, δημιουργήθηκε η Κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία και τότε ο Τίτο έδωσε στο νότιο τμήμα της χώρας, στην περιοχή του Βαρδάρη, το όνομα «Μακεδονία», με την ελπίδα ότι θα μπορούσε να βρεθεί στο μέλλον η ευκαιρία να φτάσουν τα σύνορα της χώρας του στο Αιγαίο.

Το δυστύχημα για την χώρα μας ήταν ότι μετά την απελευθέρωσή της από τους Γερμανούς οδηγηθήκαμε στον Εμφύλιο πόλεμο κατά τον οποίο η Κυβέρνηση των Αθηνών εξαρτούσε την επιβίωσή της από την βοήθεια των Δυτικών Δυνάμεων. Ήταν εντελώς εξαρτημένη και όπως φάνηκε, ειδικά οι Άγγλοι δεν ήθελαν να ενοχληθεί ο Τίτο, με την ελπίδα ότι θα έκανε αυτό που τελικά έκανε. Δηλαδή να διακόψει τις σχέσεις του με την Μόσχα. Γι’ αυτόν τον λόγο οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν διαμαρτυρήθηκαν τότε, ενώ όλος ο κόσμος γνώριζε ότι με το όνομα αυτό ο Γιουγκοσλάβος ηγέτης δημιουργούσε τον Δούρειο Ίππο για να επαναλάβει αυτό που έκανε ως άνθρωπος της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Δηλαδή την δημιουργία της Μακεδονίας του Αιγαίου.

ΤΟΤΕ δημιουργήθηκε ο μύθος της καταγωγής των κατοίκων της περιοχής αυτής από τον Μέγα Αλεξάνδρου με όλα τα γνωστά που περιλαμβάνονταν (και δεν ξέρω αν περιλαμβάνονται ακόμα) και στο Σύνταγμα της χώρας σας. Δηλαδή της Μεγάλης Ιδέας του Αλυτρωτισμού με την οποία γαλουχήθηκαν πολλές γενιές, οι οποίες έχουν συνδεθεί -όπως κι εσείς υποθέτω- με την Ιδέα αυτή ολοκληρωτικά. Κι εγώ τους καταλαβαίνω απολύτως που θεωρούν τον εαυτό τους Μακεδόνες, αφού με τον μύθο αυτόν μεγάλωσαν.

Θα πρέπει όμως να αναγνωρίσετε κι εσείς ότι κι εμείς έχουμε δίκιο όταν με βάση αυτό το όνομα, στέλνετε χάρτες της Μακεδονίας του Αιγαίου που φτάνουν ως τον Όλυμπο, διατείνεσθε ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε κατακτητές της ίδιας μας της συμπρωτεύουσας, της ελληνικής Θεσσαλονίκης κλπ. κλπ. αμφισβητώντας έτσι την ίδια την ακεραιότητα της χώρας μας.

Πώς λοιπόν ζητάτε από μένα να είμαι … «κοσμοπολίτης» όταν με όλα αυτά τα μυθεύματα κάποιοι επιδιώκουν να ακρωτηριάσουν την πατρίδα μου;

Η Μοίρα όμως, αγαπητέ κύριε Νακόσκι, το έφερε έτσι, ώστε να μάθω από πρώτο χέρι τις δολοπλοκίες της Γιουγκοσλαβικής Ηγεσίας, προκειμένου να γίνω κι εγώ συνεργός σ’ αυτή την πολιτική της «Μεγάλης Μακεδονίας». Ήταν τότε που συνέθετα την μουσική για τη μάχη της Σιουκέσκα και επισκεπτόμουν συχνά την ενιαία τότε Γιουγκοσλαβία, προσκεκλημένος του σ. Τίτο που τόσο θαύμαζα και εκτιμούσα.

Τότε λοιπόν ο ίδιος ο Τίτο μου ζήτησε να γράψω τη μουσική για μια Σκοπιανή ταινία. Όταν διάβασα το σενάριο, το οποίο εμφάνιζε εμάς τους Έλληνες ως κατακτητές της Θεσσαλονίκης και καταπιεστές των κατοίκων της, τότε όχι μόνο αρνήθηκα να γράψω τη μουσική αλλά είχα και το θάρρος να έρθω σε έντονη αντιπαράθεση με τον Τίτο. Διότι διαπίστωσα ότι ήταν ο ίδιος που θεωρούσε ότι αφού η Μακεδονία «η δική του» ήταν ιστορική αναγκαιότητα σύμφωνα με τη δική του «κομμουνιστική» αντίληψη, νομιμοποιείτο να δημιουργήσει ένα κομμουνιστικό κράτος σε βάρος μιας χώρας καπιταλιστικής όπως ήταν η Ελλάδα.

Οι σχέσεις μας τότε διαταράχθηκαν, ιδίως όταν του τόνισα ότι δεν έπρεπε αυτός που έθεσε την πατρίδα του πάνω από τη Μόσχα και τον Στάλιν να μη μπορεί να εκτιμήσει τον δικό μου πατριωτισμό που κι εγώ έχω το θάρρος να τον θέτω πάνω απ’ όλα.

Στη ζωή μου ολόκληρη απέδειξα, νομίζω, πόσο είμαι πραγματικά ταγμένος στην υπόθεση της ειρηνικής συνύπαρξης των Λαών.

Και δεν έχω κανένα δισταγμό να δηλώσω ότι δεν έχω τίποτα με τον λαό σας που τον αισθάνομαι πολύ κοντά μου, όπως τότε που διηύθυνα τον Ζορμπά στα Σκόπια.

Όταν όμως βλέπω την υπόθεση αυτή της ειρηνικής συνύπαρξης των λαών μας να γίνεται πρόσχημα στα χέρια κάποιων σκοτεινών δυνάμεων που εκμεταλλεύονται τους λαούς και το τελικό αποτέλεσμα να είναι να κινδυνεύει αυτή τη στιγμή η εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μου, δεν είναι δυνατόν να μην αντιδράσω με όλες μου τις δυνάμεις.

Μετά τιμής,
Μίκης Θεοδωράκης

Επιστολή Μπλαγκόζα Νακόσκι

Κύριε Θεοδωράκη,

Πραγματικά μένω έκπληκτος διαβάζοντας τα σχόλιά σας στη σημερινή έκδοση της εφημερίδας Πρώτο Θέμα, όπου συσχετίζετε το πρόβλημα στη χώρα σας με το όνομα της πατρίδας μου. Η έκπληξή μου συνίσταται σε πολλούς λόγους:

Πρώτον, από ένα άτομο όπως εσάς, καταξιωμένο καλλιτέχνη παγκοσμίως, περίμενα τουλάχιστο λίγο περισσότερο κοσμοπολιτισμό. Εμείς οι καλλιτέχνες έχουμε την ευχαρίστηση να εργαζόμαστε σε ένα ευγενές επάγγελμα το οποίο μας επιτρέπει να ταξιδεύουμε ανά τον κόσμο και να μιλάμε μια γλώσσα [η μουσική] που επιτρέπει να ρίχνει τείχη και να γκρεμίζει συγκρούσεις. Αυτό μας επιτρέπει όλους να είμαστε ενωμένοι σε μία μεγάλη οικογένεια όπου οι πολιτιστικές διαφορές μεταξύ των εθνών μας αναπαριστούν τον πλούτο της ανθρώπινης έκφρασης

Δεύτερον, το 1997, το δημοφιλέστερό σας έργο, «ο Ζορμπάς», παρουσιάστηκε στο Μακεδονικό Εθνικό Θέατρο, παρουσία του πρώην προέδρου Κίρο Γκλιγκόροφ (…) και μεταδόθηκε ζωντανά από την ελληνική τηλεόραση. Προσωπικά ως μαθητής στο γυμνάσιο των Σκοπίων παρακολούθησα όλες τις πρόβες και η μητέρα μου συμμετείχε στην παράσταση. (…) Τότε επισκεφτήκατε τον τάφο του Ζορμπά στο νεκροταφείο στο Μπούτελ. Αυτή ακριβώς η ιστορία του Ζορμπά θα μπορούσε να είναι ένα από τα θετικά παραδείγματα για τις επαφές μεταξύ των πολιτισμών των λαών των Βαλκανίων, αλλά θα μπορούσε να μας δώσει ώθηση στην αναζήτηση εποικοδομητικών λύσεων.

Ανατύπωση από >>>